چقدر گاهي بد ميشه وقتي ميبيني يه نفر كه 3 ، 4 سال واقعاً عاشقش بودي وقتي چند سال رفت دانشگاه ميره تو دسته فمينيست ها و يواش يواش سعي ميكنه مثل دختراي دانشگاه آزادي بشه كه نه به درد زندگي مي خورن نه به درد آرامش نه به درد عاشقي و نه هم دردي و نه معراج... من هميشه واسه خودم زمزمه مي كنم كه :

به معراج برآييد چو از آل رسوليد ----- رخ ماه ببوسيد چو بر كاخ بلنديد.

اما پناه مي آرم به خدا از اين بچه بازيا كه باعث شد بازم منو و خدا تنها بمونيم. 3 نفري قشنگ تر بود به خدا... به قول حافظ:

من همان به كه ازو نيك نگه دارم دل ------ كه بد و نيك نديدست و ندارد نگهش

بوي شير از لب همچون شكرش مي آيد ----- گر چه خون مي چكد از شيوه چشم سيهش

سعدي راست گفت:

تهي پاي رفتن به از كفش تنگ ---- بلاي سفر به كه در خانه جنگ

حالا هي زور بزنين تا شيوه قشنگ زندگي رو كه خدا دوسش داشت خراب كنين تا از اين كه امروز بش رسيديم بد تر بشيم و جهنم رو از آسمون به زمين بيارين. خسته ام از بحث و جدل بي خود شماها...