فکر مي‏کنم خيلي بي‏انصافي است كه ما از يك حكم حقوقي انتظار داشته باشيم همه‏ي جوانب اجتماعي، اخلاقي و فرهنگي يك موضوع را پوشش دهد.

احكام فقهي و حقوقي فقط حكم هستند؛ البته همان‏طور كه شما هم اشاره كرده‏ايد. به هر حال حقوق تنها يك جنبه‏ي مديريت مناسبات انساني است؛‏ آن‏ هم تنها بخشي از آن كه با مراجعه به قانون حل مي‏شود؛ اما مهم‏تر و انساني‏تر از حقوق، اخلاق است. چون در حقوق تا حدود زيادي انسان و خصايل انساني محل بروز زيادي ندارند؛‏ اما هنر اخلاق اين است كه هميشه مي‏تواند تاثيرگذار باشد؛ و اين تاثيرگذاري ان‏گاه مهم‏تر و ارزشمندتر مي‏شود كه طرف مقابل از اخلاق انساني بي‏خبر باشد.

البته معتقد به عدم استفاده از راه‏هاي حقوقي و قانوني نيستم؛‏ اما مطمئنا کسي اگر بتواند بدون استفاده از راهکارهاي حقوقي و تنها با استفاده از روابط عادي انساني به حق خود برسد، مطمئنا آسودگي و آرامش ييشتري خواهد داشت؛ چرا که يک بار جلو رفتن با استفاده از ابزار قانون، مي‏تواند تا حدود زيادي، از قدرت و عمق رابطه‏ي انساني بكاهد.

به نظر من نوشته‏ي بسيار خوبي بود. در قوت و خوبي‏اش همين بس كه خواندنش باعث شد اين همه حرف بزنم اينجا!