نظرم اين است كه توي زندگيهاي معمول اين روزها كه شغل و خانواده و نزديكان و هرچه رهايي و ديوانگي(حتي اندكيش را هم) پذيرا نيست آن يورتمه رفتن طبيعي است. مثل علاقه به آواز نامجو مي ماند. كه هر چقدر هم اساتيد موسيقي مرا بخواهند قانع كنند قانع مي شوم اما از علاقه ام كم نمي شود. تماشاي رهايي گاهي خودش لذت دارد.