بعضی وقت ها  نوشتن یه پست جدید شاید فقط به این خاطر باشه که آدم با  زبون بی زبونی به اونایی که دوستشون داره بگه که بازهم دلش هواشونو کرده

حتی اگر اون پست بی محتوا ترین پست تاریخ زندگی وبلاگیش باشه

توو یه دو راهی گیر کردم

من اون موقع ها فکر می کردم آدم فقط  وقتی می خواد ازدواج کنه توو دو راهی قرار می گیره و تصمیم گیری براش سخت می شه ولی بعدا فهمیدم که این موضوع به هیچ عنوان برای من صدق نمی کرد. چون ازدواج من هیچ دو راهی نداشت فقط یک راه بود

یه شب قویه اومد در خونه مونو و بهم گفت یا زن من می شی یا می زنم می کشمت این   برای من که یه ضعیفه ام یعنی فقط یک راه

ولی جالبه که بعد از اون من مدام توو دو راهی ام

دو راهی ها یی که اضطراب درست انتخاب کردنش  بیشتر از دو راه بودنش برای آدم استرس می یاره

به نظر من توانایی  اهم و مهم کردن یه جوور مهارته که همه آدم هخا باید اونو یاد بگیرن تا بتونن زیر بنای درستی برای برنامه ها ی آینده شون ترسیم کنن

مگه نه؟

بی خیال این حرفا

هدف از این پست صرفا  این بود که من بهتون بگم هنوز قربونتون می رم